तिम्लाई एकटकले पर्खी रहेका मेरा यी नयनले
प्रसव पीडा भएझै गरि एकोहोरो आँसु झारि रहँदा !
तिम्रै पर्खाईमा उभिएका यी मेरा निर्दोष गोडाको घुँडा र पैतालाले लगातारको पीडा को चाप समेत भुलेर
हलचल नगरी लर्खरौँदै पर्खी रहँदा !
तिमी आउने त्यो बाटो भएर थुप्रै लस्कर मान्छेहरु र ती मान्छे हरुलाई बुई चढाएर निस्किँदै गरेका कमिलाको ताँती जस्तै ती सेता ,काला अनि राता पहेँला गाडिहरु निस्किँरहे !
मुटु नै कटकट हुने गरि काठ्याङ्रीने यो पुसमाघको चिसोमा
आफैले आफ्नो सरिरलाई
ओत बिनाको त्यो खुल्ला आकाश अनि तिमी निस्की आउने गेटले गेट छेवैमा तिमिलाई नै पर्खी बसेको म अनि मेरो,, खिसी गरेझै लागेपनी
म भने केही कसैको वास्तै नगरी अनवरत तिम्रै प्रतिक्षामा पर्खि रहेँ तर ,
तर अहँ,, तिमी अझैँ आईनौ
सायद …..
